Gorący przeskok. W wykonaniu aury – z zimy do lata. W poprzednim tygodniu było zimno i mrozowo, wczoraj natomiast letnio, ponad 25 C. I jak to tak? Dzisiaj wróciło wszystko do normy, a natura dostała temperaturowego kopa. Wszystko się zazieleniło w dzień. Chłopaki spędzają dużo czasu na dworze, a my z nimi. Pozostało mi wyczyścić grządki, poprzesadzać. Dzięki wydarzeniom marcowym mam inne podejście do roślin. Dotąd przyglądałam się im i obawiałam zakłócać ich rozrost. Wskazuje to na moje nastawienie – chciałam, żeby się tylko dobrze przyjęły, a one się rozpanoszyły. Wskazuje to na moje niedoświadczenie. I zmieniło mi się podejście do nich. W środku, przy podwórku powinny jednak rosnąć okazy jadalne ze względu na bezpieczeństwo i przyjemność smyków. A tu szkoda wycinać, nie udaje się przesadzanie w pojedynkę. I tak rozmyślam np. wypleniając wszędobylskie, a trujące konwalie, jeszcze po poprzednich właścicielach. Muszę zredukować wszechobecną melisę, miętę, pozostawić miejsce na poziomki, szczaw i truskawki. Bogoryjska jadalna róża miała swój sposób na przetrwanie. Udawała, że nie rośnie, a rozrastała się w korzeniach i teraz wszędzie w zasięgu 2 metrów wypuszcza córeczki. Powinnam to przewidzieć, obcowałam z nią przez całe dzieciństwo, jednak zabrakło mi wyobraźni. Moja ulubiona wierzba mandżurska rośnie w rekordowym tempie, jest piękna i malownicza, ale zabiera wodę wszystkiemu, co pod nią żyje. Maliny się rozrastają nie w przewidzianą stronę, stare truskawki są jak perz. Mam całe kępy szczypiorku, którego jeść nie mogę, dwie wyspy lubczyku – mogę się tym wszystkim podzielić. Rozpanoszył się rozchodnik i się przemieszcza, króluje za siatką chrzan. Bardzo mocno rozrastają się te wysokie leśne, żółte kwiaty, które onegdaj przytargałyśmy z Gosią, a później ich jeszcze dokupiłam u znajomego sprzedawcy na rogu myśląc, że są z tych szlachetniejszych… Wiele mnie czeka pracy, szczególnie przed domem. Tam planuję przesadzić większość wieloletnich kwiatów, muszę jakoś ukryć uszczerbki w krzewach. Ale nie mam już takich wyrzutów sumienia przy wyrywaniu. Ludzie są najważniejsi. Tyle ogród. Na pewno powrócę do niego.
Nadchodzi czas wypisywania kartek, wysłałam dotąd jedną, do domu, aby się nie spóźnić. Na resztę przyjdzie lada dzień czas najwyższy. Nie mam jeszcze dokładnych planów na święta. W czasie przejazdów wysłuchuję rekolekcji z Trójcowa na CD. Na temat małżeństw. Mam wiele do myślenia.
P.S. Moniu, mam nadzieję, że już wszystko w porządku z Adasiem, jesteśmy z Wami. Byliśmy we czworo w tym samym szpitalu, mamy podobne doświadczenia. Trzymajcie się zdrowo!
Gdybyście mieli ochotę obejrzeć jego prace, to posiada ciekawą stronę internetową: 
Ja natomiast mam słabość do złamanych czerwieni i szarych zieleni eukaliptusowych, do tej ich zapachowej słodkiej cierpkości. Do pracy wybierałam się długo. Około 14 zaczęła się impreza obchodowa, przemówiła pani Maria, później pan Jan przedstawiając panią Pappas, następnie ona sama. Mówiła o pani Logisz i swoich podróżach do Polski, związku z Polakami i ich znaczeniu dla Chicago. Następnie wręczyła pani Sabince dyplom uznania, pamiątkowe wizytówki: Sabina Logisz honorowa skarbnik powiatu Cook oraz okolicznościową koszulkę. Przemówienie MP było serdeczne i sympatyczne, dobrze przygotowane. Następnie podziękowanie wygłosiła wyróżniona pani Sabina, wykazała się wielką klasą i erudycją. Nastapiło wręczenie kwiatów (krótkie przemówienie prezesa ZPRKA) i zaśpiewano gromkie „Sto lat”. Na sali zebrani byli znajomi, współpracownicy, liczna rodzina i przyjaciele wyróżnionej. Panowała bardzo miła i pełna życzliwości atmosfera. Fotografiom z panią Sabiną nie było końca. W części nieoficjalnej w sali jadalnej miało miejsce wspólne dzielenie tortu obydwu skarbniczek 
oraz rozmowy przy kawie i deserze (goście bardzo dopisali, więc pokroiłam tort dla 30. osób na 60 części), wręczanie kwiatów i upominków. Bardzo miła uroczystość poświęcona naszej „Królowej Polonii”, „Polonijnej Chodzącej Encyklopedii”, czyli pani Sabinie. Jeszcze w międzyczasie gościłam na antenie u Małgosi, później porozmawiałam z moją adoptowaną babcią na spokojnie i wyprawiłam ją do domu. Jeszcze tylko delikatne sprzątanie w bibliotece, szeregowanie spraw w ciszy, powrót do domu, relacje z pięknego, pełnego świergotu ptaków dnia moich chłopaków i Babci, smaczny obiadek i bardzo ważna wiadomość – sukces tronowy Tunia. Order dla Babci!
Naznosiły prezentów, ich mnogość mogę porównać jedynie z Gwiazdką, Dniem Nauczyciela i paczką z Ameryki razem wziętymi. Koniec świata: dwa bukiety róż, maskotki dla chłopaków, ubranka dla obu oraz torba prześliczna pełna książeczek. Właśnie one motywują Tunia do wstawania z łóżka. Miałam różnych uczniów, Weronię zaliczam do najmilszych, po prostu ją pokochałam. Tyle w niej dobra i ciepła. Zawdzięcza to Rodzicom. Z Gonią i Wojtkiem, starszą siostrą Madzią (którą też uczyłam, także bardzo lubię i cenię, i pozdrawiam w tej odległej Australii!) spotykaliśmy się nieraz. Zawsze podchodzili do mnie z sercem na dłoni. Z Gonią pracowałam w szkole i zawsze ją ceniłam, znałam także przez jej dwa lusterka – obydwie córunie, z którymi spędziłam 7 lat. Prezenty od nich – maskotki, ramki, haftowane i obrąbione koronką husteczki i obrusy, świece, podstawki, fotografie – zawsze wstrzelone w moje gusta kolorystyczne – stały się stałą częścią mojego domu. Wczoraj przy omlecie z elementami japońskimi, duńskiej strucli z jabłkami, torcie a la Zosia dobrze mi się z nimi rozmawiało, to kobiety, przy których można odpocząć, których się ma ciągły niedosyt. Wojtuś przed moim rozwiązaniem przysłał pracowników, którzy wyremontowali naszą maleńką biblioteczną toaletę. Niedawno W. pochowali Dziadziusia, stało się to podczas mojego pobytu w szpitalu i żałuję, że nie mogłam ich wesprzeć! Mam nadzieję, że teraz będziemy się częściej widywać. Bardzo chciałabym się podzielić roślinami – moja wierzba ich pokocha, to pewne. 
to droga do wiosny
to wiosenny las
a to łąka za blokiem w Rżące.
